Eskişehir’in ortasından geçen Porsuk Çayı, yıllardır şehrin kimliğini tamamlayan doğal bir unsur olarak anılagelmiştir. Ancak son günlerde bu akarsuyun taşıdığı görüntüler, alışıldık dinginlikten oldukça uzak. Su yüzeyine vuran ölü balıklar, yalnızca doğanın değil, bir bütün olarak şehrin sağlığının da alarm verdiğini gösteriyor.

Porsuk Çayı’nın bazı kesimlerinde uzun zamandır süregelen kirlilik, ne yazık ki gözle görülür bir hale gelmiş durumda. Özellikle sıcak havalarda ağırlaşan kötü koku ve çayın rengindeki bulanıklık, bu sorunun yüzeyde kalmadığını; derinleştiğini, dibe vurduğunu da işaret ediyor.

Bu durum bir çevre felaketinin sessiz adımlarla geldiğini açıkça ortaya koyuyor. Balık ölümleri, su canlılarının yaşaması için gerekli olan asgari koşulların bile sağlanmadığını düşündürüyor. Çayın yalnızca estetik bir değer olarak görülmesi, onu bir yaşam alanı olarak koruma sorumluluğunu gölgede bırakıyor.

Sorun yeni değil. Bu kirlilik, zamana yayılmış bir ihmalin sonucu. Uzun süredir göz ardı edilen, ertelenen, üzeri örtülen bir çevresel çürüme süreci yaşanıyor. Çayın doğal yapısını koruyacak düzenli bakım ve denetimlerin aksaması, geldiğimiz noktada hem doğayı hem de insanları etkileyen bir tablo yaratmış durumda.

Bu şehirde yaşayan herkesin hakkı olan temiz hava, temiz su ve sağlıklı çevre artık sorgulanır halde. Porsuk kıyısında yürüyüş yapanlar, teknelerle dolaşanlar ya da sadece camını açan biri için bile bu manzara hem üzücü hem de rahatsız edici. Şehrin içinden geçen bir çayın kokusu, artık sessizliğini bozmuş durumda.

Bu noktada yapılması gereken, durumu hafife almak ya da görmezden gelmek değil; aksine, gecikmiş bir sorumluluğun farkına varmak ve harekete geçmektir. Çayın eski berraklığına, canlılığına ve güven veren doğasına yeniden kavuşması mümkün, yeter ki bu defa gerçekten sahip çıkılsın.

Porsuk Çayı ve çevresi yalnızca doğal bir güzellik değil aynı zamanda yaşanabilir bir kentin aynasıdır. O aynada ne görmek istediğimiz ise bu sorunla nasıl yüzleşeceğimize bağlıdır.