Son zamanlarda bir girişim konuşuluyor: Yunus Emre Belediyeler Birliği.

İlk bakışta kulağa hoş geliyor; çünkü “Yunus” adı, kim söylerse söylesin, içinde sıcaklık taşır. Birleştirir, barıştırır, gönülleri yumuşatır. Fakat meseleye biraz daha dikkatle bakınca, ortada Yunus’un öğrettiği “birlik” anlayışından ziyade, mezar rekabetiyle şekillenen bir ayrışma görülüyor.

Bugün bazı belediyeler, “bizim topraklarımızda da Yunus yaşadı” diyerek bu birliğin parçası olmak istiyor. Oysa Yunus Emre’nin asıl mezarı Sarıköy’dedir. Bu, belgelerle, araştırmalarla, tarihçilerle defalarca ortaya konmuştur. Buna rağmen Karaman, Kula, Ünye gibi yerlerin “daha fazla katkı, daha fazla hak” diyerek öne çıkma çabası, bu girişimi daha en başından birlikten çok rekabetin zeminine oturtuyor.

Bir “Yunus Emre Belediyeler Birliği” gerçekten kurulacaksa, bu birlik “kimin mezarı bizde” tartışmasıyla değil, “Yunus’un mirasını nasıl yaşatabiliriz?” sorusuyla başlamalıydı.

Ama görünen o ki, mesele bu kadar sade değil.
Yunus’un sözlerini, onun insan anlayışını, Anadolu irfanını merkeze almak yerine, bu girişim giderek yerel çıkarların ve siyasi hesapların gölgesine düşüyor. İstanbul, Ankara, Eskişehir gibi Yunus’un izini taşıyan şehirlerin dışlanması da bunun bir göstergesi. Dahası, Aşık Yunus, Çoban Emre gibi bu büyük geleneğin diğer temsilcilerinin adlarının bile anılmaması, konunun kültürel değil, tamamen idari bir forma büründüğünü açıkça ortaya koyuyor.

Yunus Emre, bir yere hapsedilemeyecek kadar geniş bir ruha sahipti.
O, coğrafyaların değil, gönüllerin insanıydı.
Mezarının nerede olduğundan çok, sözlerinin nerede yankı bulduğu önemliydi.
Ama belli ki biz hâlâ Yunus’u anlamaktan ziyade, sahiplenme yarışındayız.

Söyledik, uyardık.
Ama anlaşılan o ki, bu yanlışı da yaşayıp göreceğiz.
O hâlde kurulsun bu birlik;
biz de oturup izleyelim.
Belki bir gün, Yunus’un dediği gibi,
“Bölüşürsek tok oluruz, bölünürsek yok.”
sözünü hatırladığımızda, asıl birliğin nerede kurulacağını da anlarız.